Polecany post

24 listopada 2021, E-migrantka z pogadanka o uchodzcach i powrot do "SOS-u"

Wielomiesieczna juz dyskusja wokol osob probujacych dostac sie do Polski z terenow Bialorusi polaryzuje. Polaryzuje nie tylko takich ja i mo...

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą dzialalnosc charytatywna. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą dzialalnosc charytatywna. Pokaż wszystkie posty

11 lipca 2016, wszystkie dzieci Abdula Sattara Edhi

zrodlo: Edhi Foundation
Jego rodacy mowia, ze posmiertnie powinien dostac Pokojowa Nagrode Nobla. Nazywaja go Matka Teresa Pakistanu, bohaterem, Ojcem Pakistanu. Stawiaja w hierarchii zasluzonych wyzej niz Malale Yousafzai i innych wielkich dzialaczy. A przeciez ten starzec poruszajacy sie na wozku inwalidzkim nie pozwalal sie fotografowac, nie lubil mediow i dogladal, nawet chory na niewydolnosc nerek, wszystkiego, co dzialo sie w jego szpitalach. I jeszcze deklarowal, ze religia nie ma dla niego znaczenia. Nie wieksze niz ludzkie zycie.

Kim byl ten skromny starzec? Mawial: "jesli ktos ma problem z wyzywieniem swoich dzieci, niech odda je mnie. Zaopiekujemy sie nimi, damy wyksztalcenie, zapewnimy najlepsze mozliwe warunki rozwoju". Mowil tez: "Kazdy, bez wzgledu na religie, status spoleczny, kaste, ma prawo do normalnego zycia i wychowania dzieci", zone wspieral tak: "nie bierz sobie do serca niczyjej smierci, Bilquis. Pamietaj o Bogu, ktory nie uznawal nierownosci miedzy ludzmi. Biedny, bogaty, od tego kranca do przeciwnego kranca ziemi, kazdy jest rowny. To jest przyklad rownosci".

-Nie stalbym byc moze teraz przed Panem, gdyby nie Edhi Sahab. Przygarnal mnie, kiedy bylem sierota, zaopiekowal sie, wyksztalcil. Dzis jestem mechanikiem w jego fundacji i naprawiam ambulanse. Jest nas tutaj wielu - krzepki mlody czlowiek wskazuje na pozostalych kolegow z kluczami w rekach.

Inni pytali: "dlaczego pomagasz hindusom i chrzescijanom i zabierasz ambulansem do swojej kliniki?
- Ten ambulans jest bardziej muzulmanski od Ciebie - odpieral atak Edhi.

Humanistyczna postawe zaszczepila mu matka. Kazala mu dzielic 2 pajsy na 2 i jedna wziac dla siebie, a druga dac biednym. Rodzina Edhich opuscila Indie ze wzgledu na biede i przeniosla sie do Pakistanu. Tam Edhi Sahab sprzedawal uzywane przedmioty ot tak, na ulicy. Ale pewnego dnia mlody Edhi zobaczyl dwoch walczacych na noze. Jeden z napastnikow ranil dotkliwie drugiego. Nikt z gapiow nie odwazyl sie ruszyc. Wtedy to, jak mowil Edhi w jednym z wywiadow, poczul, ze musi pomagac. I zaczal od pracy w lokalnym szpitalu po to, by wkrotce otworzyc skromne centrum pomocy: gdzie niechciane dzieci mogly dostac wikt, bezdomni ciepla strawe, uzaleznieni od narkotykow byli poddawani programowi rehabilitacji. Wkrotce ruszyly pierwsze ambulanse sygnowane imieniem "Edhi". Centrum rozroslo sie do szpitali, gdzie opieka medyczna byla bezplatna i dla wszystkich, centrow dziennych dla potrzebujacych, domow dziecka i centrow edukacyjnych, a takze serwisow pochowku dla bezimiennych i najbiedniejszych. Dzis centrum to kilkanascie placowek w Pakistanie i poza nim, a liczby pokazuja miliony klientow, ktorym sluzyl Abdul Sattar Edhi.

Fenomen tego niewyksztalconego kierunkowo czlowieka (jego zona jest pielegniarka, on - samoukiem) lezy w jego postawie - przez 60 lat niezmordowanie pracowal od switu, przyjmujac telefony ze zgloszeniami, osobiscie urzadzal kwesty na rzecz swoich szpitali (siedzac, jak dawniej, na rozlozonej makatce, z pieniedzmi z datkow rozlozonymi na ziemi niczym uzywane przedmioty). Nie bral za swoja prace wynagrodzenia, nosil dwie pary ubran i przez lata jedna pare plastikowych klapek. Potrafil wrecz zwolnic pracownikow, ktorzy jedli z sierotami "ich jedzenie", podczas gdy ze swojego wynagrodzenia mogli kupic sobie, co tylko chcieli. Wtedy ten lagodny czlowiek byl kategoryczny: "wy macie swoja pensje. Powinniscie jesc z tamtych pieniedzy. To jedzenie nie jest dla Was".

fot. AP
 A oto ostatnie swiadectwo sieroty (spisane przez dziennikarza Daily Times): "Tato, dziekuje Ci! Wiesz, co bylo dla mnie najtrudniejszym momentem w zyciu? Przez 18 lat zylem z dala od oczu spoleczenstwa w miejscu, gdzie nigdy nie bylem osadzany. Ale kiedy w poprzednim miesiacu skladalem papiery do collegu NIC i kazali mi wypelnic formularze, poczulem sie bezradny. Byla tam sekcja, gdzie powinienem wpisac imie ojca. Smutny, zostawilem miejsce puste. Wtedy dokument wziela ode mnie Baji [dosl. starsza siostra, pracownica Fundacji], wpisala cos i oddala funkcjonariuszowi. Ten usmiechnal sie, podpisal i oddal mi z powrotem. Na miejscu "Imie ojca" widnialo Twoje imie. Wtedy Baji pokazala mi swoj dowod. Tam tez bylo Twoje imie. Tato - dziekuje za to, ze dales nam, 35 000 dzieci, swoje imie!"

Abdul Sattar Edhi odszedl w Karachi, kilka dni temu. Wszystkie swoje zdrowe organy kazal oddac na przeszczepy (jego oczy juz pomogly dwom osobom), chcial byc pochowany w tym samym ubraniu, w ktorym chodzil. A jego cialo na stadion wypelniony tysiacami sympatykow i legia honorowa wiozla jego karetka.